Ο πλούτος μας είναι η φτώχεια κάποιου άλλου.

Η τιμωρία της Ελληνικής κοινωνίας δε έχει τέλος. Μιλάμε για τιμωρία, μια που η επιτυχία του προγράμματος θα βασιστεί στη φτώχια της Ελληνικής κοινωνίας και η σίγουρη αποτυχία θα φέρει νέα μέτρα και επιπλέον φτώχια.

Η τιμωρία στο φαντασιακό επίπεδο της κοινωνίας είναι συνέπεια κάποιου που έκανε σφάλμα. Εκπαιδευόμενος ο πολίτης να νιώθει μικρός και ένοχος δέχεται πιο εύκολα και την τιμωρία. Με την ίδια λογική που εμείς θα απαιτούσαμε από κάποιον να τιμωρηθεί επειδή δε μπορεί να πληρώσει το χρέος μας, δεχόμαστε να τιμωρηθούμε εμείς, επειδή δε μπορούμε να πληρώσουμε το δικό μας Ελληνικό χρέος. Το πρόβλημα όμως, όπως πάντα, είναι πιο βαθύ. Η ‘μη πληρωμή του χρέους’ είναι ανθρώπινο δικαίωμα μιας κοινωνίας η οποία δε μπορεί να ανταποκριθεί στις βασικές της ανάγκες. Το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο. Δεν αναγνωρίζεται όμως από την ηθική της κοινωνίας. Η ηθική της κοινωνίας αναγνωρίζει το κέρδος με κάθε μέσο. Στην πράξη βέβαιο το κέρδος που βγάζει ο μέσος πολίτης δίκαια η άδικα είναι μικρό και σπάνια του εξασφαλίζει μια πολυτελή ζωή. Αναγνωρίζοντας όμως το μικρό κέρδος σαν κάτι σωστό και δίκαιο αναγνωρίζει και το μεγάλο. Με την ίδια λογική που θεωρεί ηθικό το να κερδίζει κάποιος 5000 ευρώ την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος κερδίζει 500 ευρώ, θεωρεί εξίσου ηθικά και κέρδη των 50000 και των 50000000 (βάλτε όσα μηδενικά θέλετε). Ο κάθε πολίτης όμως κλεισμένος στον μικρόκοσμό του, δε βλέπει τις κοινωνικές επιπτώσεις των δικών του κερδών. Δεν παρακολουθεί την πορεία του χρήματος, δεν αντιλαμβάνεται την οικονομία σαν σύνολο, και θεωρεί πως όλοι μπορούν να πλουτίσουν παραγνωρίζοντας πως ο πλούτος κάποιου είναι η φτώχεια κάποιου άλλου. Με την ίδια λογική όμως που αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον δικό μας μικρό πλούτο αναγνωρίζουμε και το δικαίωμα στο μεγάλο πλούτο των άλλων και κατά επέκταση τον πλούτο αυτών που δάνεισαν την Ελλάδα. Ο απόλυτος παραλογισμός του να μπορούν φυσικά πρόσωπα να δανείσουν ολόκληρες χώρες γίνεται λογικός και ηθικός στη σύγχρονη κοινωνία. Για να αναγνωριστεί ο πλούτος όμως αυτών που δάνεισαν και να γίνει αντικειμενική αξία στην Ελληνική οικονομία απαιτείται η φτώχεια και η εξαθλίωση. Δε γίνεται ξαφνικά μια οικονομία με συγκεκριμένες δομές σαν την Ελληνική να παράγει 20 και 30% περισσότερο πλούτο. Επομένως μόνη λύση είναι η απεριόριστη φτώχεια της Ελληνικής κοινωνίας. Για να αντισταθεί η Ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα άλλο σύστημα αξιών και την ηθική εκείνη, που βάζει τον άνθρωπο και την κοινωνία πάνω από το χρήμα και τον πλούτο κάποιων. Όταν ο κόσμος πιστέψει σε αυτές τις αξίες θα μπορεί να αγωνιστεί για αυτές και θα βρει λύσεις στο πρόβλημα της. Μέχρι τότε η Ελληνική κοινωνία θα οδηγείται σε συνεχείς περικοπές προκειμένου να πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι μαθηματικά αδύνατο να πληρωθεί.




Ελπίζω κάποια μέρα η κοινωνία να μη δέχεται την ύπαρξη του φτωχού με τον ίδιο τρόπο που η “πολιτισμένη” κοινωνία σήμερα δε δέχεται την ύπαρξη του σκλάβου.




Συγραφέας: Περισιανίδης Ευθύμιος